อายุ 18 ปี รู้สึกว่างเปล่า เมื่อคนใกล้ตัวเสียชีวิต ซึมลง ไม่อยากทานข้าว ควรทำอย่างไร

สวัสดีค่ะ ชื่อซีนะคะ อยากจะมาสอบถามคุณหมอเรื่องจิตบำบัดค่ะ พอดีซีพึ่งสูญเสียบุคคลสำคัญในชีวิตซีไปค่ะ ท่านคือคุณยายค่ะ  ก่อนหน้านี้คุณยายมา่ป่วยหนักได้ สามเดือนแล้วค่ะ ตอนแรกอาการก็ดีขึ้น แต่พอจะเข้าเดือนมกราคม คุณยายเริ่มไม่กินข้าวเหมือนท่านตรอมใจตาย จนวันนั้นก็มาถึงค่ะ ซีก็ทำใจมาก่อนหน้านี้แล้วแต่พอมาถึงวันนั้นจริงๆ ในชีวิตของซีตอนนี้เท่ากับความว่างเปล่ามากๆเลยค่ะ ซีรู้สึกโดดเดี่ยวมาก ถึงแม้ซีจะมี พี่ ป้า น้า อา แม่ แต่ซีก็ยังรู้สึกเคว้งคว้าง โดดเดี่ยวเหมือนชีวิตนี้ว่างเปล่า พยายามที่จะทำให้ตัวเองร่าเริ่งแต่มันก็ยังมีภาพที่คิดถึงคุณยายขึ้นมาในหัวตลอด เพราะตลอดชีวิตที่ซีเกิดมาซีก็อยู่กับท่านมาตลอด นอนกับท่านอยู่กับท่านตั้งแต่ป.4จนปัจจุบันนี้อายุ18ปี  ไม่ว่าซีจะสุขหรือทุกข์ก็จะมีท่านคอยอยู่ข้างๆเสมอ ท่านเป็นดั่งแม่เป็นดวงใจของซี  พอมาถึงวันที่ซีไม่เหลือท่านแล้วซีก็ไม่รู้จะทำเช่นไร ซีเหมือนใช้ชีวิตไปวันๆ ว่างเปล่า เรียนเสร็จก็กลับบ้าน เช้ามาก็ไปโรงเรียน ทั้งที่ซีกลับมาบ้านจะต้องยิ้มให้ยายถามยายมีข้าวไรกินไหม กินด้วยกันไหม ไปโรงเรียนก็อย่าลืมบัตรนักเรียนนะ  ทำไมทำหน้ามุ้ย ซีก็แค่อยากรู้ว่าซีต้องไปบำบัดจิตไหม หรือทำอะไรอย่างไรให้ไม่เป็นคนคิดมาก ทำให้ตัวเองซึม แต่ซีพยายามทำให้ตัวซีเองไม่คิด แต่มันฝืนตัวเองมาก เพราะการสูญเสียครั้งนี้ ทุกคนในครอบครัว เสียใจหนักจริงๆ คุณยายคือผู้บุกเบิกตระกูล มีวันนี้ได้ก็เพราะท่าน  ซีคิดถึงท่านมากๆเลย :)