เคยถูกบูลลี่ตอนช่วงประถม ร้องไห้ทุกวัน ตั้งแต่นั้นจนถึงวัยทำงาน รู้สึกมีปัญหากับคนรอบข้างตลอด รู้สึกไม่มีค่า ควรทำอย่างไร

ตั้งแต่เด็กช่วงประถมเลยค่ะ ดิฉันถูกบูลลี่จากเพื่อนร่วมชั้นรุมแกล้ง ทำร้ายร่างกาย ร้องไห้ทุกวันเลยค่ะ พอมันเลวร้ายขึ้นทางผู้ใหญ่ก้เข้ามาจัดการอบรมเพื่อนๆและเราก้ได้เป้นเพื่อนกันต่อมาเรื่อยๆ แต่ไม่อาจสนิทใจกับใครได้เลยค่ะ พอขึ้นมัธยมดิฉันค่อนข้างเก็บตัว ตั้งใจเรียน เด็กเรียนเลยก้ว่าได้ แต่ก้โหยหาการมีเพื่อนนะคะ เหมือนอยากมีใครมาเติมเต็ม จึงพยายามทำตัวเองให้เก่ง เพื่อที่จะได้มีคนรัก แต่ทั้งนี้ทั้งนั้น กลับรู้สึกไม่ปลอดภัยเพราะคิดว่สคนอื่นเข้ามาเพื่อผลประโยชน์ค่ะ ช่วงมหาลัยเราได้มีกลุ่มเพื่อนตามที่ฝันค่ะ รักกัน สนิทใจกัน แต่พอวันนึงทุกอย่างเปลี่ยนไป เรารู้สึกไม่ปลอดภัย ไม่สำคัญแล้วมันทำให้ความสามารถในการใช้ชีวิตประจำวันลดลงค่ะ ดิฉันเครียดและร้องไห้ไม่หยุด อดคิดมากไม่ได้ค่ะ พอหยุดร้องก้ร้องออกมาอีก ในวันที่มีเรียนคือต้องโดดเรียนเพื่อไม่ให้ใครพบเจอ จนเสียการเรียนไปเลยค่ะ ตอนนั้นรู้สึกไร้ค่ามากค่ะ อยากตายให้ได้เลย แต่ก้ได้อาจารช่วยตั้งสติให้ ก้ดีขึ้นเรื่อยๆค่ะ ช่วงนี้ทำงานแล้วค่ะ ฉันมีเพื่อน ลูกน้องที่น่ารัก แต่พอเวลาผ่านไปทุกอย่างก้เหมือนเดิมค่ะ เริ่มแรกสนิทกัน แต่พอหลังก้ถอยห่าง ฉันอดคิดไม่ได้ว่าตัวฉันคงหมดประโยชน์ หรือไม่มีอำนาจพอที่จะดุงรั้งพวกเค้าไว้ได้ หรืออาจจะเป็นเพราะเป็นคนที่มีความกลัว คิดลบจนทำให้ทุกคนถอยไปเอง แต่เมื่อทุกอย่างเปลี่ยนไปฉันก้เอาแต่ร้องไห้ไม่หยุดค่ะ ห้ามไม่ได้ บางทีนั่งทำงานอยู่ก้ร้องออกมาเลยค่ะ หยุดตัวเองไม่ได้ค่ะ ร้องทีก้ร้องนานเลย พอกลับมาบ้านเวลาคิดมันก้ร้องค่ะ ดิฉันอยากจะเข้มแข็งนะคะ แต่ก้อดแครคยอื่นไม่ได้ เพราะรู้สึกว่าเค้าไม่ได้แครอย่างเรา คือเราคาดหวังค่ะ ด้วยปมในอดีตด้วยเลยทำให้ดูเป็นคนอ่อนแอไปเลย ขอความกรุณาคุณหมอช่วยให้คำปรึกษาด้วยนะคะ ดิฉันอยากจะดีขึ้นค่ะ ขอบคุณค่ะ