ชอบเก็บตัว อยู่คนเดียว มีความกังวล รู้สึกตัวเองไร้ค่า เป็นโรคอะไร

สวัสดีค่ะ รบกวนตอบคำถามหน่อยค่ะ.. ตั้งโพสต์ข้ามวัน 1 - 2 วัน โพสต์นี้โพสต์ที่ 3 แล้ว ไม่มีคนตอบเลย ขอบคุณมากค่ะ / เราอายุ 18 ปี ทุนเดิมแล้วเราเป็นคนที่ไม่ชอบเข้าสังคม และไม่ค่อยสนิทกับใครมาก ไม่ค่อยชอบอยู่สุงสิงเป็นกลุ่ม ชอบอยู่เงียบ ๆ ( ยกเว้นสังคมแบบที่ตัวเองชอบ เช่น วงการเกมส์ วาดภาพ ฯลฯ ) เรามีโลกส่วนตัวค่อนข้างสูง ติดเกมส์ มีเพื่อนและรุ่นพี่รุ่นน้องที่รู้จักผ่านเกมส์มากกว่าเพื่อนในชีวิตจริง เมื่อตอนที่เราขึ้นม.ปลายใหม่ ๆ เราเปลี่ยนตัวเองค่ะ พยายามเข้าสังคมมากขึ้น มีเพื่อนเป็นกลุ่มครั้งแรก เราเริ่มสนิทกับเพื่อนในกลุ่มได้ ไม่นานนัก กลุ่มเราเริ่มโดนแอนตี้จากเพื่อนในห้อง เพราะต่างคนต่างมีความสามารถที่คนอื่นไม่ค่อยมี เหมือนโดนอิจฉา ซึ่งคนที่โดนหนักที่สุด คือตัวเรา บางครั้ง เราคนเดียวก็ทะเลาะกับเพื่อนตัวเอง เราโดนรุมอยู่คนเดียว ครั้งล่าสุดที่ทะเลาะกัน เราก็ยังโดนรุมเหมือนเดิม ทะเลาะกันผ่านโทรศัพท์ เราร้องไห้ เขวี้ยงโทรศัพท์ลงพื้นแรง ๆ ร้าวไปทั้งจอ แบบ แทบจะมองจอไม่เห็น เราไปเปลี่ยนจอ ใช้ไม่ถึง 2 อาทิตย์ ก็ดันเผลอทำตก มันเลยร้าวอีก แต่เบากว่าครั้งก่อน จนปัจจุบันก็ยังไม่เปลี่ยน แต่ตอนนั้น พอเราเขวี้ยงจอแตกแล้ว พวกมันดันขอโทษเรา โดยที่เรายังเคลียร์ไม่จบ เรามีคนรู้จัก พวกเขาเคยเป็นคนที่ทำให้เรามีความสุขในช่วงเวลาหนึ่ง แต่พวกเขาก็เริ่มหายไป ทั้ง ๆ ที่เคยบอกว่า ' จะคอยอยู่กับเราตลอดนะ ' เหตุการณ์ที่เลวร้ายที่สุดในช่วงม.ปลาย คือการที่ครอบครัวมีปัญหากับอีกครอบครัวของคนอื่นค่อนข้างหนัก แต่เราไม่มีส่วนเกี่ยวข้อง เราก็อยากช่วย เราได้ทำอะไรซักอย่างไป แต่กลายเป็นว่า สิ่งที่เราทำ มันทำให้ครอบครัวฝั่งนั้นเรียกเงินแม่เราไปเป็นหมื่น วันหนึ่ง ก่อนที่แม่จะออกไปเคลียร์ เราได้ทะเลาะกัน แม่ร้องไห้ แล้วบอกเราว่า " ถ้าโกรธเขา ให้ตีแม่ ตบหน้าแม่นี่ " พร้อมกับจับมือเราไปตบหน้าแม่ แล้วก็ออกจากบ้านไป เราอยู่คนเดียวในห้องนั้น เราร้องไห้ กรี๊ด ตะคอกเสียงดังใส่ตัวเองว่า " ออกไป อย่าเข้ามายุ่ง " เราจิกตัวเอง จิกแขน ข่วนคอ จิกขา ร้องไห้จะเป็นจะตาย ตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา เรามีพฤติกรรมจิกข่วนตัวเองเสมอเมื่อเสียใจ จอโทรศัพท์ที่ร้าวตั้งแต่วันนั้น ทุกครั้งที่มอง มันทำให้ในหัวกลับไปย้อนนึกถึงภาพตอนเขวี้ยงทิ้ง มันวนเวียนอยู่ในหัว พอนึกถึงมันแล้ว ก็ทำให้รู้สึกเจ็บในใจ มันไม่เคยหายไปเลย ตั้งแต่นั้นมา เราเริ่มรู้สึกเหนื่อย ทั้งที่ไม่ได้ทำอะไร อยากนอน มันหนักขึ้น เราไม่อยากทำอะไรเลย เหนื่อยมาก อยากนอนเฉย ๆ บางครั้ง ก็มีกำลังใจ กระตือรือร้น อยากทำไปซะทุกอย่าง กระสับกระส่าย กังวลใจ อีกซักพัก ก็หมดกำลังใจ ไม่อยากทำอะไรอีก เรารู้ว่าอยู่แบบนี้ไม่ได้ แต่ก็ทำได้แค่อยู่เฉย ๆ ไม่อยากทำอะไรทั้งนั้น เกมส์ก็ไม่อยากเล่น ไม่อยากจับโทรศัพท์ ไม่อยากนอน แต่ไม่อยากตื่น ไม่อยากอยู่บ้าน แต่ไม่อยากออกไปไหน แม้แต่สิ่งที่ตัวเองชอบมากที่สุด ก็ทำมันไม่ได้ รู้สึกแย่ รู้สึกว่าตัวเองไร้ประโยชน์ ทำอะไรไม่ได้เลย วาดฝันสิ่งที่อยากทำไว้ตั้งมากมาย แต่พอนึกดูดี ๆ ก็ไม่เคยทำอะไรให้เป็นรูปเป็นร่างซักอย่าง รู้สึกว่าเพื่อนหรือคนรอบข้าง ไม่มีใครสนใจเราเลย เพื่อนแท็กกันในเฟส ไม่เห็นมีเราเลย ลงอะไรไปในเฟส ไม่มีใครทักถามเลยว่าเป็นอะไร เพื่อนนัดกันไปเที่ยว ไม่เห็นจะบอกเราเลย ใครที่เคยสัญญาอะไรกับเรา ทำไมไม่เห็นจะทำมันให้เราเลย บางครั้งก็เสียใจทั้งที่ไม่ได้ทำอะไร บางครั้ง อยู่ ๆ ในหัวก็นึกภาพที่เคยทำให้รู้สึกไม่ดีขึ้นมา สุดท้ายเราก็ร้องไห้ไปเอง เหมือนสิ่งที่เราพยายามทำ มันไม่มีผลอะไร ดูผิดพลาดไปหมด พอบทจะต้องนอน ก็ตื่นตัว ไม่อยากนอน แต่พอนอน ก็นอนนาน บทอยากจะกิน ก็กินไปหมด อยากเคี้ยวตลอด หาอะไรกินตลอด แต่บางช่วงก็ดันเบื่ออาหารซะงั้น รู้สึกว่าตัวเองตัดสินใจอะไรได้ยากขึ้น ทั้งที่เมื่อก่อนเคยเป็นคนตัดสินอะไรเด็ดขาดเสมอ ทรมาน ความรู้สึกแบบนี้แย่ที่สุด จากที่เคยปกติ เทียบกับในตอนนี้ เราไม่สามารถใช้ชีวิตได้แบบปกติอีกเลย แม้แต่สิ่งที่ชอบมากที่สุด ก็ไม่สามารถลงมือทำได้เลย เป้าหมายที่เคยตั้ง ตอนนี้ไม่สามารถทำได้ รู้สึกว่ามันไกลเกินกว่าจะเอื้อมถึง ตอนนอนหลับ เราไม่มีความสุข เรามักจะฝันร้ายเสมอ ทั้งน่ากลัวและเหมือนจริง มันยิ่งทำให้ไม่อยากหลับตาลงนอนเลย ไม่ว่าจะคืนไหน ๆ จากที่เคยอยู่คนเดียวได้ ตอนนี้ทำมันไม่ได้แล้ว ทุกครั้งที่อยู่คนเดียว มันรู้สึกไม่ดีเลย ร้องไห้จะเป็นจะตาย อยู่ไม่ได้ จนแฟนต้องโทรหาทุกครั้งเวลาที่ไม่ได้อยู่ด้วยกัน เราถึงจะอยู่ได้บ้าง อย่างน้อยการทำแบบนี้ มันก็ทำให้เราหลับได้แบบไม่กังวล เคยรู้สึกอยากจะตาย ๆ ไปให้ได้ซักที เราไม่ได้รู้สึกว่าอยากจะตายบ่อยขนาดนั้น แต่ถ้าเอาเข้าจริง ๆ ถ้าให้เลือกว่า อยู่ กับตาย เลือกอะไร เราก็เลือกอยู่ เพราะยังมีสิ่งที่อยากทำเป็นที่ยึดเหนี่ยว ยังมีมหาลัยที่อยากเรียน ยังมีความฝันที่อยากเป็นอยู่ ถ้าไม่มีสิ่งเหล่านี้มายึดจิตใจไว้ ชีวิตเราคงขาดไปแล้ว เกิดความรู้สึกทั้งหมดนี้มาร่วม 2 - 3 ปีแล้วค่ะ ตอนนี้ม.6 และเป็นหนักที่สุด หนักมากจนเหมือนคนขาดความสนใจ ยังมีพฤติกรรมจิกตัวเองอยู่ จึงทำให้ตั้งกระทู้นี้ขึ้นมา สิ่งที่เราเป็น มันคืออะไรคะ แค่ความรู้สึกที่คิดไปเองหรือเปล่า ขอคำแนะนำด้วยนะคะ ขอบคุณมากค่ะ