มีปัญหาทะเลาะกับมารดา รู้สึกมารดาไม่เป็นธรรม ทำให้รู้สึกเก็บกด เครียด ควรทำอย่างไร

สวัสดีค่ะหนูอายุ 26 มีพี่ชายอยู่1คนอายุ28 คุณพ่อเสียชีวิตมาตั้งแต่เด็ก ทำให้คุณแม่เลี้ยงลูกคนเดียวตั้งแต่หนูอยู่ ป.1 เมื่อก่อนคุณแม่เป็นคนขี้กลัว กลัวไปทุกเรื่อง เก็บตัวไม่ค่อยสุงสิงกับใครคือทำงาน>กลับบ้าน วันหยุดก็ไม่ไปไหนอยู่บ้าน มีแค่นี้จริงๆ ทำให้หนูตอนเด็กๆก็ไม่ได้ไปไหนอยู่แต่บ้าน แม่สั่งอะไรทำตามทุกอย่างว่านอนสอนง่ายอยู่ในกรอบที่แม่คิดว่าปลอยภัย พอเริ่มเข้าม.ต้นวันเกิดเพื่อนเพื่อนชวนไปกินเลี้ยงที่บ้านหนูขอแม่ไปวันเกิดเพื่อนได้มั้ยแม่ก็สั่งห้ามแต่ครั้งนี้หนูเริ่มมีปากมีเสียงว่าทำไมเหตุผลล่ะ บ้านเพื่อนอยู่แค่นี้เองทำไมถึงไม่ให้ไป แล้วแม่ตรอกกลับมาว่านี้เราเป็นคนชอบเที่ยวตั้งแต่เมื่อไหร่ (ในใจคือที่ผ่านแม่ห้ามหนูตลอดเถอะ)หนูโกรธมากตอนนั้นได้แต่เงียบและเก็บความรู้สึกนั้นไวสรุปหนูไม่ได้ไป เพื่อนไปไหนหนูไม่เคยได้ไปนอกจากโรงเรียนและอีกหลายๆเหตุการณ์ เป็นอย่างนี้จนเข้ามหาลัยเวลาเพื่อนๆนัดเจอกันหรือไปไหนไกลๆ หนูก็จะไม่ได้ไปและมีความรู้สึกว่าขอไปก็ไม่ได้ไปอยู่ดี ทำให้เพื่อนๆของหนูทั้งม.ต้นและม.ปลายและมหาลัยเริ่มหายเริ่มห่างไปทีละคนจนไม่เหลือเลย เรียนจบหางานทำช่วงนี้แหละ ทำให้หนูเริ่มมีความรู้สึกว่าหนูขาดอิสระขาดชีวิตช่วงวัยรุ่นไป แม่ควบคุมและยัดเยียดความเป็นตัวเองและสิ่งที่ตัวเองคิดว่าดีให้กับหนู หนูกลายเป็นคนไม่มีสังคมเหมือนแม่ หนูเริ่มตั้งคำถามและเอาตัวเองไปเปรียบเทียบกับพี่ชาย ที่ผ่านๆมาแม่ปล่อยตลอด ตอนอยู่ประถมหนูเคยอยากเรียนกลองขอแม่เรียนแต่แม่ให้เหตุผลว่าไม่ต้องเรียนหรอกเรียนทำไมไม่มีเงินไรอกมันแพง หนูซึ่งยังเด็กนะตอนนั้นก็เข้าใจเป็นอย่างดีว่าเค้าไม่มีเงิน แต่พอวันเวลาผ่านไปพี่ชายขอแม่ซื้อกลองแม่ซื้อให้และสมัครเรียนกลองให้พี่ด้วย แม่ซื้อรถให้พี่ชายไปเรียน(เรียนมา7ปียังไม่จบ)และรับส่งแฟน แต่ในขณะที่หนูเรียนจบมีงานทำแต่ต้องนั้งรอให้แม่ไปรับไปส่งแต่เช้า(ตื่นตี5ออก5.30) เพราะที่บ้านและที่ทำงานไม่มีรถรับส่งและอยู่นอกเมือง หนูที่ทำงานกลับบ้านแทบไม่ได้เที่ยวหรือทำในสิ่งที่ตัวเองอยาก ต้องประหยัดและเอาเงินนี้มาซ่อมแซมบ้าน แทนแม่ที่เอาเงินไปสปอยลูกชายจนหมด และอีกหลายๆเรื่องที่หนูไม่ชอบในตัวพี่ชายเช่น กินข้าวไม่ล้างจาน เข้าห้องน้ำไม่ราด กับข้าวกินเสร็จไม่เก็บใส่ตู้เย็นปล่อยทิ้งไว้จนเน่า เสื้อผ้าไม่ซัก และทุกอย่างนี้หนูเป็นคนทำหมด จนหนูเริ่มทนไม่ไหวเริ่มบ่น เริ่มพูดเพราะแม่ไม่พูดเลย แต่พอหนูพูดแม่จะหาว่าหนูไม่เอาพี่เอาน้อง นานๆเข้าทำให้หนูเกลียดพี่ชายตัวเองและคิดว่าแม่รักลูกไม่เท่ากัน พี่ชานไม่เอาไหนเกเรเหลวไหลขนาดนี้ทำไมได้รถ ได้อิสระ ได้ทุกอย่างที่หนูไม่ได้ กลับกันหนูที่อยู่ในกรอบอดทนทำงานแต่ไม่ได้อะไรแม้แต่ความสุข ตอนนี้คือหนูตั้งกำแพงและอคติ พูดออกไปทุกอย่างรู้สึกหรือไม่ชอบ คงเพราะเก็บกดและรู้สึกว่าโดนพี่ชายเอาเปรียบ และจะไม่ยอมทำตามใครแม่พูดอะไรหนูจะสวนทางตลอด จนต้องทะเลาะกับแม่บ่อยๆ พอหนูจะพูดหรือเล่าปัญหาความรู้สึกในใจหนูทุกคนในครอบครัวก็จะมองว่าหนูเป็นตัวมีปัญหาของบ้านหนูไม่เอาพี่เอาน้องไม่เอาใครเลยไม่มีใครรับฟังหนูสักคน ตอนนี้เครียดมากอยากย้ายไปอยู่ที่อื่น แต่ถ้าย้ายไปใครจะดูแลแม่ หนูโกรธแม่นะคิดว่าแม่ทำชีวิตหนูพังแต่ในใจก็รักแม่ สรุปแล้วทั้งหมดมันเป็นที่ตัวแม่หรือเป็นที่ตัวเราคะ มีวิธีไหนจะให้มันเบาบางลงบ้าง ความรู้สึกแย่กับตัวเองและครอบครัวมันทรมาณ หนูอยากมีความสุข