อายุ 16 ปี มีปัญหาทางครอบครัว รู้สึกเศร้าง่าย อยากตาย ควรทำอย่างไร

สวัสดีค่ะหมอ หนูมีปัญหาจะมาปรึกษาค่ะ หนูอายุ16ปี ตอนนี้ก็เข้าสู่ช่วงสอบปลายภาคแล้ว ก่อนที่หนูจะลงรายละเอียดอาการ หนูขอเล่าเรื่องทั้งหมดที่เคยเกิดขึ้นกับหนูก่อนนะคะ ตั้งแต่เด็กหนูรู้ตัวว่าหนูขาดความอบอุ่นค่ะ ที่บ้านฐานะปานกลาง พ่อแม่หนูทำงานในโรงพยาบาลค่ะ แต่หนูไม่ค่อยได้อยู่กับพ่อ เพราะพ่อไปทำงานต่างจังหวัดบ่อยค่ะ พ่อหนูเป็นพ่อที่ไม่ดีมากนักหรอกค่ะ ขี้โกหก เล่นการพนัน เสพสิ่งอบายต่างๆ หนูเป็นคนนึงที่รู้เรื่องเหล่านี้ของพ่อ แต่ด้วยความเด็ก หนูก็ชอบนำเรื่องพวกนี้ไปเล่าให้แม่ฟัง แล้วหนูก็ต้องมานั่งฟังพ่อแม่ทะเลาะกันเป็นประจำ แม่หนูเป็นคนคิดมากค่ะ ชอบพูดอะไรลามปามแล้วก็เสียงแหลมทำให้ไม่ค่อยอยากฟัง จนถึงขั้นพ่อหนูหนีออกจากบ้าน แต่พ่อแค่ไปนอนกับเพื่อนของเขาค่ะ แม่ของหนูกับฝังครอบครัวพ่อไม่ถูกกันค่ะ จนแม่โดนปู่สั่งให้ไล่ออกจากบ้านในวันนึง อาจเป็นเพราะย่าชอบพาหนูไปข้างนอก แล้วไปโดนรถชนมาหลายครั้ง โดนหมากัดมาหลายครั้ง แต่ย่าชอบบอกกับหนูว่า ไม่เป็นอะไรหรอก ไม่ต้องบอกแม่นะ แล้วย่าก็สั่งพ่อแบบนี้ค่ะ จนวันนึงที่แม่รู้แม่ก็ปรี๊ดแตกเลยค่ะ หนูบอกเองค่ะ หนูก็ไม่ชอบที่ต้องปิดบังแม่เท่าไหร่ พอแม่ย้ายออกมา ไม่นานพ่อก็ตามมาง้อค่ะ ก็เลยเปิดธุรกิจส่วนตัวให้พ่อได้ทำงาน เพราะพ่อโดนจับค่ะพอออกมาเลยโดนไล่ออกจากงาน แต่หนูก็ไม่รู้ว่าพ่อมีเรื่องเครียดอะไร แต่วันนึงตื่นมา พบว่าพ่อผูกคอตายอยู่ที่หน้าต่างในบ้านเช่าค่ะ ทุกอย่างเร็วมาก ตอนนั้นหนูก็กำลังจะปิดเทอม หนูได้ไปงานศพที่ตัวเองเป็นเจ้าภาพครั้งแรก หนูงงตัวเองว่าทำไมถึงไม่ร้องไก้เลยสักแอะ ไม่รู้ว่าตัวเองเสียใจรึป่าว ไม่รู้ว่าสายตาที่มองไปที่โรงศพของพ่อคืออะไร แต่หลังจากนั้นหนูก็เข้าโรงพยาบาลค่ะ เพราะสภาพจิตใจอ่อนแอ นานยาว1อาทิตย์ พอออกมา กล้ามเนื้อที่ขาของหนูอักเสพค่ะ ต้องนอนเป็นผักอยู่บ้านเพราะเดินไม่ได้อีก2อาทิตย์ เกือบจะได้ดรอปเรียนไปเลย ตอนอยู่โรงเรียน หนูร่าเริงต่อเพื่อนๆเสมอ แต่พอกลับบ้านทีไร. หนูไม่พูดไม่จา ไม่อยากคุยกับใคร ไม่สบายใจที่จะได้คุยกับใครเลยค่ะ หนูชอบการกินข้าวพร้อมหน้าพร้อมตานะคะ เพราะหนูคิดว่ามันดูอบอุ่นมากๆ แต่พอหนูมาอยู่บ้านตายาย การกินข้าวพร้อมหน้าพร้อมตาคืออะไรที่แย่ที่สุดเลยค่ะ พวกเขาเถียงกัน ตระโกนใส่กัน ทะเลาะกัน ทุกๆอย่าง น้าหนูป่วยเป็นโรคซึมเศร้าจากแลกอฮอลิสซึ่มค่ะ พยายามฆ่าตัวตายมาแล้วหลายครั้ง หนูต้องมาพบเจอกับภาพเดิมๆ หนูกลัว หนูชอบนอนคลุมโปรง หนูเบื่อ หนูเหนื่อย หนูโดนแม่กดดันให้เรียนดีๆ ชิงเงินทุน แม่อายที่หนูเกรดแย่ หนูรู้ตัวค่ะว่าหนูไม่ฉลาด หนูไม่มีความพยายาม หนูขี้เกียจ หนูชอบเถียงแม่ เวลาที่หนูร้องไห้เพราะเจ็บปวด หนูจะลููบหัวตัวเองค่ะ มันอาจจะดีขึ้นแต่มันก็เจ็บปวดอยู่ดี หนูอยากตายนะคะ แต่หนูใจไม่แข็งพอ เพื่อนที่โรงเรียนก็ดีบ้างไม่ดีบ้างค่ะ หนูไม่รู้ว่าคนที่เข้าหาหนูกำลังคิดอะไร หวังดีหรือหวังร้าย หนูเคยโดนเพื่อสนิทหักหลังค่ะจนตอนนี้มองหน้ากันไม่ติด พอหนูขึ้นม.3 เพื่อนคนนั้นก็มาเป่าหูเพื่อนปัจจุบันของหนู วันไปทัศนศึกษา หนูต้องเดินคนเดียว ไปคนเดียว นั่งคนเดียว กลับบ้านคนเดียว หนูไม่สามารถระบายให้ใครฟังได้ หนูเจ็บปวด หนูเสียใจ แต่หนูทำอะไรไม่ได้ พอหนูนึกได้ว่าเลยเซฟรหัสเพื่อนสนิทคนปัจจุบันไว้เลยเข้าไปอ่านแชทดู เขามีกลุ่มที่มีอดียเพื่อนอยู่ด้วยและทุกคนในนั้นเตี๊ยมกันว่าวันไปทัศนศึกษา ไม่ต้องมาคุยกับหนู ไม่ต้องมาเล่นหรือมานั่งใกล้หนู เพราะเหตุผลที่ว่า "อยากจะสั่งสอน" หนูทำอะไรผิดไปหรอคะ แค่นี้ชีวิตก็ย่ำแย่แล้วยังจะไม่มีเพื่อนอีกหรอ หนูคิดในใจ หนูร้องไห้ ร้องแล้วร้องอีก นอนไม่หลับนั่งร้องทั้งคืน ต้องฝืนอดกลั้นไปโรงเรียน ใส่แมสและพอไปเจอหน้าเพื่อนปัจจุบัน น้ำตาก็ไหลพรากออกมาตลอดทั้งวัน แต่สิ่งที่ได้รับกลับมาคือการเมินต่อกัน หนุเผลอไปทำอะไรให้เพื่อนเกลียดรึป่าว เท่าที่หนูรู้ หนูพยายามเป็นคนร่าเริงมาตลอด หนูเท็กแคร์เพื่อนมาตลอด และนี้คือสิ่งที่หนูได้รับ และสิ่งที่หนูต้องทำเพื่อที่จะได้เพื่อนกลับคืนมาคือ หนูเดินไปขอโทษพวกเขาค่ะ หนูไม่รู้หนอกค่ะว่าหนูผิดอะไรไป แต่หนูขอโทษที่หนูร้องไห้ ขอโทษถ้าทำให้ไม่สบายใจ ขอโทษที่เป็นคนแบบนี้ แล้วก็ดีกันค่ะมันก็พยายามดีมาเรื่อยๆ จนตอนนี้ก็คิดว่าคงไม่มีอะไรแบบนั้นแล้ว แต่คิดแล้วก็เจ็บปวดหัวใจทุกครั้งเลยค่ะ ปัจจุบันอย่างที่บอกหนูอยู่ม.4ค่ะ หนูไม่รู้ว่าหนูเป็นอะไร หรือกำลังจะเป็นอะไร หนูชอบฟังเพลงเศร้า หนูอยากร้องไห้ทุกครั้งที่ซึม หนูกดดันอะไรอยู่ หนูเศร้าเรื่องอะไรกันแน่ หนูไม่สบายใจอะไร หนูมีแฟนนะคะ แฟนหนูเป็นผู้หญิงเหมือนกันกับหนูค่ะ เวลาหนูเศร้าหนูจะหายไป เพราะหนูไม่อยากจะเอาเรื่องแย่ๆของตัวเองไปปาใส่คนอื่นค่ะ เพราะแฟนหนูก็กำลังจะสิบเข้ามหาลัยเขาคงเครียดกว่าหนูเยอะ แต่อาการมันก็เห็นชัดตลอดค่ะ จนหนูต้องยอมเล่าว่าหนูรู้สึกยังไงแต่หนูไม่สามารถระบุเรื่องของมันได้ แต่สิ่งที่ได้กลับมาคือคำสอนค่ะ ซึ่งพอหนูพูดอะไรที่หนูไม่ได้กำล้งคิดอยู่ออกไป เขาก็หาว่าหนูเถียง เพราะงี้เลยชอบเก็บไว้คนเดียวค่ะ เพราะไม่อยากฟัง ไม่อยากทะเลาะกัน ไม่อยากต้องมาร้องไห้ แล้วก็ไม่อยากที่จะต้องมารับรู้ว่าเค้าร้องไห้เพราะเรา เพราะมันทำให้หนูรู้สึกผิด รู้สึกว่าตัวเองแย่แค่ไหน นิสัยเสียแค่ไหน แต่พูดได้แค่คำขอโทษ เค้าดูทุกข์ทรมารที่เค้าอยู่ตรงนี้้ หนูอยากให้เค้าไปใช้ชีวิตที่ดี ดีกว่าอยู่แล้วหนูทำเค้าเจ็บช้ำ แต่หนูทำไม่เคยได้เลย ไม่มีเค้ามันเจ็บเหมือนจะตาย แต่เพื่อตัวเค้าเองหนูยอมทำค่ะ ถ้าเค้าบอกเลิกหนู อะไรๆมันจะง่ายขึ้นเยอะเลยนะคะ แต่เค้าก็ไม่ยอมไปเองอีก เลยอยู่กันมาถึง10เดือนนี้ละค่ะ หนูรู้สึกเหมือนตัวเองกำลังตามหาอะไรอยู่ ตำตอบหรืออะไรสักอย่าง หนูไปซื้อหนังสือเกี่ยวกับจิตใจมนุษย์มาอ่าน หนังสือคำพูดให้กำลังใจหรืออะไรก็ไม่ใช่คำตอบของเรื่องนี้ หนูยังคงทุกข์ทรมารกับอะไรในใจก็ไม่รู้ หนูกำลังทำอะไรแล้วต้องเผชิญกับอะไร อะไรคือสิ่งทีฝี่ทำให้หนูกลัว อะไรคือเหตุผบงลของทุกเรื่องแล้วหนู.จะต้องทำยังไงกับเรื่องพวกนี้ดีคะ ขอบคุณที่อ่านมาถึงตอนนี้นะคะ ยาวไปหน่อย แต่ก็ช่วยให้คำแนะนำให้หนูทีนะคะ ขอบคุณค่ะ