สวัสดีค่ะ หนูอยากทราบว่าสิ่งที่ตัวเองเป็นอยู่นี้ เรียกว่าโรคซึมเศร้าหรือเปล่าคะ อาการนี้หนูเป็นตั้งแต่เด็กอาจจะเกิดจากทางครอบครัว ที่ทำให้เป็นแบบนี้ เป็นเด็กชอบเก็บตัว ร้องไห้บ่อย

สวัสดีค่ะ หนูอยากทราบว่าสิ่งที่ตัวเองเป็นอยู่นี้ เรียกว่าโรคซึมเศร้าหรือเปล่าคะ อาการนี้หนูเป็นตั้งแต่เด็กอาจจะเกิดจากทางครอบครัว ที่ทำให้เป็นแบบนี้ เป็นเด็กชอบเก็บตัว ร้องไห้บ่อย ชอบอยู่คนเดียว ขี้เหงา ไม่ค่อยมีเพื่อน พอขึ้นชั้นประถมก็ชอบโดนเพื่อนแกล้งมาตลอด รู้สึกว่าตัวเองไม่มีอะไรดีเลย เรียนก็ไม่ค่อยเก่ง แต่ก็ไม่เคยได้คุยกับใครเลย จะมีแค่บุคคลสมมุติที่เราสร้างคืนมา เวลาเรามีปัญหาหรือทุกข์ใจเราก็จะคุยกับบุคคลสมมุติตลอด พอขึ้นมัธยมมาหนูเริ่มมีเพื่อน ทุกๆอย่างเริ่มดีขึ้น แต่ก็ยังติดที่ครอบครัวที่ยังส่งผลให้สภาพจิตใจหนูแย่ลง หนูเลยชอบไปเที่ยวกับเพื่อนชอบออกบ้าน แต่ไม่ได้เกเรนะคะ ก็เที่ยวบ้านเพื่อนที่อยู่หมู่บ้านเดียวกัน ซึ่งมีผู้ปกครอง มีผู้ใหญ่ ชอบไปนั่งเล่นบ้านเพื่อน คุยกับพ่อแม่เพื่อน ซึ่งมันทำให้หนูรู้สึกมีความสุขมากกว่า มีครั้งหนึงแม่หนูตีหนูจนเลือดออกปากออกจมูก มันเป็นอะไรที่เลวร้ายสำหรับหนูมาก มันเป็นเรื่องที่ไม่ได้ใหญ่โตสักนิด แค่เรื่องที่หนูเอาอาหารไก่ไปให้หมู เพราะหนูคิดว่ามันคืออาหารหมู ทุกสิ่งทุกอย่างที่ทำให้หนูทุกข์ใจหนูจำได้ขึ้นใจได้ทุกเรื่อง ตอนนั้นหนูอยู่มัธยมหนูค่อนข้างมีความสุข ผลการเรียนหนูดีขึ้น หนูตั้งใจเรียน เข้าร่วมกิจกรรมทุกอย่าง ไปประกวดด้านทักษะต่างๆ จนได้รางวัลมาเยอะมาก ช่าวงนั้นเป็นช่วงที่พ่อหนูติดเหล้าแล้วทะเลาะกับแม่ แล้วแม่ก็มาพาลลงที่หนู หนูเลยคิดว่าถ้าหนูเรียนได้เกรดเฉลี่ย 3.00ขึ้นไป พ่อหนูสัญญาว่าจะเลิกทุกๆอย่าง พอถึงที่ผลการเรียนหนูดีขึ้น แต่พ่อกลับไม่ทำตามสัญญา หนูก็เลยเริ่มท้อ การทะเลาะของครอบครัวหนูก็เพิ่มมากขึ้น  พอขึ้นมัธยมปลายหนูเริ่มโต มันก็เลยทำให้บุคลคลสมมุติของหนูหายไปหนูเริ่มมีเพื่อน แต่อย่างที่บอกหนูต้องยอมเพื่อนทุกอย่าง เอาจานไปล้าง ทำทุกอย่างที่เพื่อนใช้ให้ไปทำ เพราะคิดว่าถ้าทำแบบนี้หนูจะมีเพื่อน แต่ในใจลึกๆหนูไม่เคยหายจากอาการนี้เลยบางครั้งก็น้อยใจตัวเอง ไม่อยากอยู่ ไม่อยากเจอใครเลย แต่ก็ต้องทำแบบนี้เพื่อให้ตัวเองไม่เศร้าไม่คิดมาก พอหนูขึ้นมหาลัยหนุก็มีเพื่อนนะคะ แต่เพื่อนที่หนูอยากชวนไปเที่ยวนู่นนี่นั่นแทบไม่มีเลย ยังดีที่หนูยังมีแฟนมีคนที่คอยคุยเป็นเพื่อน แต่ส่วนมากหนูอยู่หอ หนูไปไหน ก็ไปคนเดียวทำอะไรคนเดียว มันก็เหงานะคะ บางทีเราก็อยากมีเพื่อนสักคนที่ไปไหนไปกัน แต่หนูกลับไม่มีเลย เวลาชวนเพื่อนไปไหน เพื่อนมักจะปฏิเสธ เวลาเพื่อนไปเที่ยวเค้าก็มักจะไม่ชวนเราไปไหนเลย มันทำให้รุ้สึกน้อยใจ ทั้งๆที่หนุไม่ได้ทำอะไรผิด ไม่ได้ทำอะไรไม่ดีเลย ไม่เคยมีเรื่องกับใคร พอปี5หนุใกล้จะเรียนจบหนูทะเลาะกับเพื่อน น้อยใจเพื่อนมากกว่า หนูอยากให้เค้าเห็นหนูสำคัญบ้าง เวลาไปไหนหนูก็มักจะนึกถึงเพื่อน อยากไปไหนมาไหนด้วยกัน แต่มันก็ไม่เหมือนแบบที่หนูคิด แล้วหนูก็มาเลิกกับแฟนเพราะจากที่เคยอยู่ข้างหนู เค้ากลับหายไป เวลาที่หนูต้องการคนที่รับฟังหนูไม่เหลือใครเลย แต่เรื่องแฟนไม่ได้เป็นปัญหาที่หนูมีอาการแบบนี้เท่าไหร่ ส่วนมากเป็นเพื่อนมากกว่า  พอหนูเลิกกับแฟนได้ไม่นาน ประมาณปลายปี2014หนูก็เจอผู้ชายคนหนึ่ง หนูก็คุยปกติ คุยกันนานจนหนูรู้สึกชอบเค้า แต่สิ่งที่เค้าทำมันทำร้ายจิตใจหนูมาก คือเหมือนเค้าให้ความหวังหนูทุกอย่าง คุยกันทุกวัน เราคุยกันผ่านทางโปรแกรม Skype แต่เค้ามีกำหนดเวลาว่า วันนี้ไม่ออน ห้ามทักมานู่นนี่นั่น หนูก็ได้แต่น้อยใจ แต่ก็ไม่ได้แสดงออกให้เค้าเห็น แต่ความรู้สึกที่หนูมีให้เค้ามันเริ่มมากทุกวัน แต่สิ่งที่มันทำให้หนูช็อกมากคือ หนูรู้สึกว่าเค้าไม่ได้คุยกับหนูแค่คนเดียว เพราะหนุโทรไปหาเค้าแต่กลับสายไม่ว่าง มันเลยทำให้หนูคิดว่าเค้าไม่ได้คุยกับหนูแค่คนเดียว แล้วหนูก็เลยอยากรู้หนูเลยไปค้นหาIG จนได้IGเค้ามาแต่เค้าไม่ค่อยได้เล่นเท่าไหร่ แต่ส่วนมากเค้าเล่นเฟสบุ๊ค แต่เค้าไม่เคยที่จะบอกหนู จนวันนึงหนูถามเฟสเค้า แล้วหนูแอดไปแล้วเค้ากลับต่อว่าหนูแอดมาทำไม มันยิ่งทำให้หนูมีแต่เรื่องที่ค่อนข้างเสียใจ  แต่เราก็ยังคุยกันปกติทุกวัน อีกเดือนนึงเค้ากลับแอดเฟสหนูมา หนูดีใจมากเลย แต่สิ่งที่เค้าบอกกลับมาว่า ห้ามโพส ห้ามคอมเม้นท์ ห้ามกดถูกใจห้ามทุกอย่าง เหมือนเค้ากำลังปิดบังอะไรอยู่ แต่มันก็เป็นแค่การที่อาจจะคิดไปเอง จนวันนึงหนูเล่นIGแล้วหนูดันไปเจอIGแฟนเก่าเค้า แล้วหนูก็ไปกดติดตามเค้าเพราะหนูชอบแฟนเค้ามาก เธอน่ารัก แต่งตัวแนวๆ หนูเห็นหนูยังชอบมากๆ แต่ตอนนั้นหนูยังไม่ได้สังเกตุว่าชื่อIGเค้าเหมือนกัน พอดูรูปไปเรื่อยๆ หนูไปเจอรูปที่เค้าถ่ายด้วยกัน ตอนนั้นใจสลายมากเลยค่ะ ทำอะไรไม่ถูกเหมือนคนบ้า พูดไม่ได้อึดอัดมาก คือตอนนั้นผู้ชายคนนี้เค้าบอกว่าเลิกกับแฟนเค้าแล้ว แต่เรื่องจริงเป็นไงหนูก็ไม่ทราบ จนถึงกันยา ปี2015 หนูกับเค้าตกลงเป็นแฟนกัน หนูก็รู้ว่าเค้าดูเหมือนไม่เต็มใจ ตอนนั้นหนูไปเที่ยวกับเค้าแล้วถ่ายรูปลงในIG แฟนเก่าเค้าน่าจะไปเห็น ซึ่งตอนนั้นหนูเข้าใจว่าเค้าเลิกกันแล้วจริงๆ  จุดพีคมันมาอยู่ตรงนี้เป็นสิ่งที่เป็นจุดเริ่มต้นที่ทำให้โรคนี้ของหนูเป็นมากขึ้น

หนูไปสืบหาข้อมูลเกี่ยวกับแฟนของหนูกับแฟนเก่าเค้า ว่าเค้ามีเรื่องทะเลาะกัน บอกเลิกกันบ่อย แล้วส่วนตัวแฟนเก่าของแฟนหนูเค้าก็โพสในเฟสบุ๊คเอง ว่าเลิกกันแล้วตั้งแต่ เดือนกรกฏาคม 2014 ที่จริงหนูก็มีหลักฐานยืนยันว่าเค้าโพสแบบนั้นนะคะ แล้วแฟนเก่าเค้ามาโพสด่าหนูทุกๆอย่างโพสด่าแรงจนหนูเป็นไข้ หนูอยู่อย่างไม่มีความสุข หนูร้องไห้ทุกวัน แล้วแฟนหนูเองเค้าก็ยังคุยกับแฟนเก่าเค้าตลอด มันเลยทำให้แฟนเก่าเค้าคิดว่ายังไม่เลิกกัน ตอนนั้นหนูสับสนมากหนูไม่รู้จะหาทางออกได้ยังไง แต่สิ่งที่หนูไปเจอมาคือ แฟนเก่าของแฟน ตอนที่เลิกกัน เค้าก็มีคนอื่นอยู่แล้วแค่รอเปิดตัว ซึ่งเพื่อนๆเค้าก็สนับสนุน  แต่ทั้งที่เลิกกันแล้ว หนูไม่เข้าใจทำไมเค้าถึงด่าหนู หนูก็รู้ว่าหนูไม่ได้ไปแย่งแฟนเค้า ซึ่งเป็นเค้าเองที่ทำตัวห่างออกไปเอง ตลอด1ปีเค้าเจอบทความ เค้าจะโพสด่าหนูทุกครั้ง หนูรับไม่ได้ หนูไม่เคยไปด่าเค้า คำด่านั้นมันแรงจนหนูเกือบต้องเข้าโรงพยาบาล หนูร้องไห้จนทรุดหายใจไม่ออก หนุก็ไม่ได้โทษแฟนเก่าแฟนนะคะ แต่แค่มันเป็นอาการที่ทำให้หนูเห็นหน้าผู้หญิงคนนี้หนูต้องคิดมาก ต้องร้องไห้ ต้องเสียใจ มันเหมือนฝันร้าย ตอนนี้หนูก็ยังทำใจไม่ได้ ถึงหนูจะได้คุยและปรับความเข้าใจกับแฟนเก่าของแฟนแล้ว แต่เรื่องเหล่านั้นมันยังวนเวียนอยู่ในหัว ทุกคำพูด ทุกอย่างที่ด่าหนู หนูรู้สึกไม่ดีเลย แล้วอีกอย่าง หนูรู้ดีว่าเพื่อนของเค้าเคยโพสด่าหนู ว่าหนูไม่เหมาะกับแฟนหนู คือหนูก็ยอมรับนะคะ หนู ไม่เก่ง หนูไม่สวย ไม่สามารถเทียบแฟนเก่าของแฟนได้เลย ตอนนี้หนูก็ได้แต่พยายามคุยดีกับเค้าหนูไม่อยากมีศัตรู หนูอยากผูกมิตรแบบจริงจัง แต่ผลที่ได้คือหนูทำใจไม่ได้ แล้ะยิ่งไปเจอข้อความเก่าๆที่แฟนหนูคุยกับแฟนเก่าหนูเสียใจ พอนึกถึงหนูอยากจะร้องไห้ และยิ่งตอนนี้แฟนเก่ามีคนติดตามเยอะขายของในอินเตอร์เน็ต มันยิ่งเหมือนหนูไปกดดันตัวเอง หนูจะต้องทำให้ได้ ต้องทำให้ดีกว่าเค้า อยากทำอะไรให้ได้ดีกว่าเค้า เพราะเค้าเคยว่าหนู แต่ผลที่ได้คือหนูกดดันตังเองเหลือเกินพอมันไม่ได้ตามที่หนูคาดหวัง หนูรู้สึกท้อ รู้สึกเหนื่อยไม่มีกำลังใจ ที่จะเดินต่อไป อยากอยู่เงียบๆคนเดียวอยากไปไกลๆ ในที่ๆไม่มีคน แต่ตอนนี้อย่างน้อยคนที่รักหนูมากที่สุดก็น่าจะเป็นแฟนของหนู เค้าคอยดูแลหนูดีมาก คอยอยู่เคียงข้างหนู ขนาดแม่หนูยังบอกว่าหนูบ้าเลย กับการที่หนูบอกแม่ว่าหนู อาจจะเป็นโรคซึมเศร้า (หนูอาจจะพิมพ์ไม่ค่อยเข้าใจนะคะ)อาจจะข้ามไปข้ามมา  หนูแค่อยากจะรู้ว่าสิ่งที่หนูเป็นอยู่นี้คืออะไร และหนูต้องทำอย่างไรเพราะหนูไม่รู้ว่าหนูจะต้องทำยังไง จะก้าวหน้า ก้าวเดินต่อไปอย่างไร มันรู้สึกหดหุ่ บางครั้งมองหน้าแฟนหนูก็ร้องไห้ อาจจะเป็นเพราะสิ่งที่แฟนเคยทำให้หนูต้องเสียใจ กับเรื่องแฟนเก่าของเค้า หนูรักแฟนหนูนะคะ แต่บางทีมันก็อดน้อยใจไม่ได้ ไม่รู้จะทำยังไงต่อไปดี