มีอาการเหนื่อย ท้อ รู้สึกไม่อยากทำอะไรเลย พฤติกรรมการนอนเปลี่ยนแปลง รู้สึกผิดหวังต่อตนเอง มีความเครียดจากแรงกดดันต่างๆในชีวิต ควรทำอย่างไรต่อไป

สวัสดีค่ะ คือเราพึ่งจะอยู่มัธยม เรียนหนัก แต่ไม่ถึงกับขนาดทนไม่ไหว คือเรามีผลการเรียนที่ถือว่าดีแหละ 3.9+ ทุกเทอม แล้วเหมือนเทอมนี้ มันเปิดมากับโควิด เราเลยชินกับการนอนอยู่บ้าน แล้วก็เริ่มไม่ได้สนใจการเรียนมากเท่าเดิม ปีที่แล้วเราก็ได้ 4.0 ทั้ง 2 เทอม เราเลยกดดันตัวเองมาตลอด(ตอนช่วงต้นเทอม) แต่พอมาถึงตอนนี้(ปลายเทอม) เรากลับรู้สึกว่าเราไม่มีความสุขกับการทำแบบนี้เลยค่ะ เราไม่ค่อยทำการบ้านส่ง(ส่งเลท) เราไม่อ่านหนังสือสอบ(แต่คะแนนเราก็ไม่ได้น้อยไปกว่าเพื่อนมากมายอะไรนะคะ) เราก็มานั่งนึกว่าไอพวกนี้มันมีผลกับชีวิตเราในอนาคตมากๆก็จริง แต่เราไม่มีความสุขที่จะทำมันเลย คือเทอมที่แล้วเราก็เป็นนะค ไอไม่ทำงาน แต่เราไม่ได้รู้สึกแย่ขนาดนี้ เราไม่ได้มานั่งคิดมากอะค่ะ คือตอนนี้เรารู้สึกว่าตัวเองไร้ค่ามาก เรารู้สาเหตุ แต่เราไม่อยากแก้ เพราะการแก้ก็คือการฝืนตัวเองทำแบบที่เคยทำ แล้ววันนึงก็คงต้องระเบิดออกมาเหมือนเดิม เราเริ่มบ่นเหนื่อย เราท้อมาก แล้วด้วยความที่เราอยู่หอ กลับบ้านแค่เสาร์-อาทิตย์ ก็เลยไม่ค่อยได้คุยกับพ่อแม่ค่ะ พอคุยแล้วก็เหมือนเค้าไม่ได้เข้าใจจริงๆ แม่พยายามพูดแต่ว่าให้เลิกเล่นเกม ให้แบ่งเวลา ซึ่งมันผิดประเด็นมากๆ พอบอกเหนื่อย บอกคิดมาก ก็บอกให้เรามองโลกในแง่ดี คือเราทำไม่ได้เลยค่ะ เราถึงกับเสิร์จเน็ต วิธีการคิดบวก แต่ก็ทำไม่ได้อยู่ดี เราเริ่มคิดว่าอนาคตเราจะทำยังไงดี แค่นี้เรายังไปต่อไม่ถูกเลยค่ะ เราเลยเริ่มคิดลบมากขึ้น เราคิดว่าการที่เราตายไปตอนนี้อาจจะทัน แต่ก็คิดว่าทางเลือกนี้ก็คงทำให้คนรอบตัวผิดหวังอยู่ดี คงทำให้เกิดผลแย่ๆกับพวกเค้า อยู่ก็ไม่มีความสุข ตายไปก็คงเป็นภาระค่ะ เราพยายามสังเกตตัวเองว่าเป็นอะไรรึป่าว คือเรากินปกติ แต่เรานอนเยอะขึ้นมาก จากนอนหัวค่ำแล้วตื่นกลางดึก กลายเป็นเรานอนหลับยาว แล้วเราก็ฝันตลอด ไม่รู้ว่ามันเกี่ยวกันมั้ยนะคะ แต่เราฝันร้ายตลอด จนมาถึงอาทิตย์ที่ผ่านมา เราไปรรสาย คือหอเราอยู่ติดรร เดินไปเรียนเอาอะค่ะ เราตื่นเช้าปกติ แต่เรานอนคิด เราเป็นคนคิดมากอยู่ด้วย เรานอนคิดจนมันสาย แล้วหลังๆมา เราก็เริ่มไม่อยากไปรร ไม่อยากไปในที่ที่คนเยอะๆ เราเริ่มไม่ต้องการสังคม แล้วก็มีอีกเรื่องที่ทำให้เรารู้สึกแปลกๆกับตัวเองอีกเรื่องค่ะ คือเราเป็นคนที่ชอบทำให้คนอื่นเฮฮา แต่ในใจเรามันไม่ได้อยากทำเลย แต่ทำไมมันถึงเป็นไปเองก็ไม่รู้อะค่ะ อันนี้สงสัยจริงๆ ในตอนนี้ ตอนที่ความรู้สึกของเรามันแย่มากๆ เราก็ไม่กล้าแสดงมันออกไปต่อหน้าเพื่อน เราเลือกที่จะสร้างตัวเราที่เป็นคนตลก อาจจะเพราะอยากให้เค้ายอมรับก็ได้มั้งคะ เคยอ่านเกี่ยวกับวัยรุ่นมา55555555555 คือเราก็พยายามบอกเค้าเป็นนัยๆนะคะ ว่าตอนนี้เราไม่ค่อยโอเคเลย เราเคยคิดที่จะฆ่าตัวตายนะ แต่ไม่รู้ว่าเค้าเข้าใจมั้ยนะคะ ประจำเดือนเราก็ไม่มา ที่แย่มากเลยคือเมื่อ 3 วันก่อน เราเริ่มปวดท้องมากๆ เราตื่นมากลางดึกเพื่อถ่าย เราท้องเสีย เราถ่ายจนแทบไม่มีแรงเดินกลับเตียง โชคดีที่ตอนนั้นเราอยู่บ้านพอดี เลยบอกแม่ไป แม่บอกว่าอาจจะเครียด เค้าน่าจะสังเกตได้ เพราะเราบอกเค้าว่าอยากกลับบ้านทุกวันเลย(ตอนอยู่หอ) เค้าดูเป็นห่วง แต่พอได้คุยกัน เราเล่าให้ฟังว่าเราไม่อยากเรียนเลย เราไม่ได้ทำการบ้านส่งนะ เราส่งช้า เค้าเสียใจมั้ย เค้าก็คิดว่าเราเล่นเกมจนไม่มีเวลาอ่ะค่ะ ทั้งๆที่เราไม่ได้เล่นเลย คือเค้าเหมือนไม่รับฟังสิ่งที่เราพูดเลย เค้าเอาแค่สิ่งที่เค้าเห็นนิดๆหน่อยๆมาตัดสินตลอด เราอยากมีที่ปรึกษา พอจะบอกเพื่อนก็คิดว่ามันคงจะช่วยอะไรเราไม่ได้หรอก ขนาดแม่ที่เราคิดว่าเค้าเข้าใจเราที่สุดยังไม่เคยเข้าใจเราเลย เราอยากกลับบ้านมากๆ แต่พอกลับถึงบ้าน เราก็ยังอยากกลับบ้าน เราอยากรู้สึกว่ามันคือบ้านเหมือนที่เราเคยรู้สึก ตอนนี้ทุกคนเปลี่ยนไป เราเองก็เปลี่ยน มันไม่ได้อบอุ่นเหมือนเดิมแล้ว เราไม่รู้สิคะ เราคงแค่อยากหาที่ระบายนะคะ เราหาทางออกไม่ได้จริงๆ ขนาดวันนี้ที่ผ่านมา 3 วัน เรายังท้องเสียอยู่เลย เมื่อเช้าเราถ่ายเหลวไปเยอะ ทั้งๆที่เมื่อคืนก็ไม่ได้กินอะไรมากเกิน แล้วเราก็แน่ใจว่ามันสะอาด แล้วตอนนี้จะเที่ยงแล้ว เราก็ยังนอนอยู่หอ เราไม่อยากไปรรเลยค่ะ เรารู้สึกแย่กับทุกอย่าง รู้สึกว่าตัวเองไม่มีอะไรดีเลย เรากลัวตัวเอง กลัวใจ กลัวว่าจะเผลอทำอะไรไม่ดี บางทีเราก็อยากตาย แต่บางทีเราก็ไม่ เราสับสนมากๆ สับสนกับทุกเรื่อง การบ้านเราก็ไม่ทำ บางทีเราก็งงว่าทำไม พอมาดูแล้วมันไม่ได้ยากขนาดทำไม่ได้นะคะ มัยไม่ใช่ความรู้สึกขี้เกียจ มันไม่อยาก ช่วงนี้มีหลายเรื่องให้เครียดเลยค่ะ เรื่องสอบเค้า เรื่องเรียนต่อ เรื่องสังคมที่รร เรื่องเพื่อน เรื่องครอบครัว เราควรทำยังไงต่อไปดีคะ